جراحی پیوند غضروف زانو
آشنایی با درمان، جراحی و مراقبت بعد از جراحی پیوند غضروف زانو
بافت غضروفی سطح داخلی مفصل زانو و کشکک را می‌پوشاند و باعث کاهش فشار روی استخوان‌های مفصل زانو می‌شود. بافت غضروفی با ایجاد یک سطح صاف وسیقلی به بهبود حرکت مفاصل کمک می‌کند. غضروف مفصلی فاقد عروق خون رسان است و از طریق مایع مفصلی تغذیه می‌شود. بافت غضروفی توانایی ترمیم بسیار پایینی دارد و در آسیب‌های تمام ضخامت غضروف مفصلی در صورت عدم درمان، آرتروز زودرس مفصلی ایجاد می‌شود.
ضایعات غضروفی بطور شایع در ورزشکاران به دنبال پیچ خوردن زانو رخ می دهد. در پیچ خوردگی های شدید، پارگی رباط صلیبی ACL و منیسک زانو در همراهی با آسیب غضروفی وجود دارد. در بیماری استئوکندریت دیسکان OCD تخریب وکندگی یک قسمت از غضروف مفصلی بصورت خودبخودی اتفاق می‌افتد. یک علت شایع تخریب غضروف مفصلی در ورزشکاران، عدم درمان به موقع پارگی رباط صلیبی و منیسک زانو است. منیسک در واقع نقش ضربه گیر را در مفصل زانو ایفا می‌کند. در صورت عدم ترمیم پارگی منیسک، ایجاد ضایعات غضروفی وآرتروز زودرس اجتناب ناپذیر است.
طبقه بندی ضایعات غضروفی
نشانه‌های بالینی ضایعات غضروفی زانو
- درد و تورم مفصل زانو
- احساس خالی کردن زانو
- قفل شدن و محدودیت حرکتی زانو
- لنگش و اختلال در راه رفتن
تشخیص ضایعات غضروفی
۳۲۳۲۵۸۷۷ و ۳۲۳۲۵۸۷۶
درمان جراحی یا غیر جراحی؟
اکثر ضایعات غضروفی درجه پایین (1و2) نیاز به درمان جراحی ندارند. البته در صورت وجود پارگی رباط صلیبی زانو وآسیب منیسک، باید ترمیم جراحی با روش آرتروسکوپی انجام شود. کاهش وزن و تقویت عضلات اطراف زانو باعث بهبودی در اکثر بیماران می‌شود. دارو‌های غضروف ساز خوراکی (ترکیبات گلوکوزآمین) تاثیری در ترمیم ضایعات غضروفی ندارند. در بیشتر موارد ضایعات غضروفی درجه 3 و 4 نیاز به درمان جراحی وجود دارد. در مواردی که یک قطعه استخوانی غضروفی از مفصل جدا می‌شود امکان اتصال مجدد با استفاده از پیچ‌های مخصوص وجود دارد.
درآسیب‌های غضروفی مزمن و طول کشیده نیاز به پیوند غضروف وجود دارد. در جراحی پیوند غضروف، با استفاده از ابزار مخصوص یک یا چند قطعه استخوانی غضروفی از بافت آلوگرافت (غضروف منجمد شده از بانک پیوند اعضا) به محل ضایعه غضروفی زانو پیوند می‌شود. البته درمواردی که آسیب غضروفی کوچک باشد امکان پیوند از غضروف همان زانوی مصدوم وجود دارد.